De schrijfstijl van Wieringa neemt je mee naar een intense en soms zelfs gruwelijke plek op aarde in de 21e eeuw.
Beg is politiecommissaris in een vergeten uithoek van oud-Sovjet-Unie. Geconfronteerd met misdaad, corruptie en verwaarlozing knopt hij de touwtjes van de Wet zo goed als kwaad kan aan elkaar. Niet ver bij hem vandaan dwaalt een groep vluchtelingen als spoken over de steppe van de Oeral, nog steeds opzoek naar een nieuw leven in het beloofde land. De fysieke ontberingen die de groep voor weken, zelf maanden moet weerstaan is te vergelijken met de omstandigheden van Joden in concentratiekampen tijdens de tweede wereldoorlog. De psychische ontberingen zijn nauwelijks te bevatten. Dat de samenloop in het leven van Beg en deze groep ‘levende doden’ uiteindelijk tot verlossing leidt kan alleen door een briljant schrijver worden verenigd.
Het thema; ‘Verduren van wat groter is als ons’, wordt in Dit zijn de namen, prachtig beschreven.
