Auteur: Maarten Duijvestijn

Hoe spannend kan een dagboek van een 83 jarige bejaarde man in een verzorgingstehuis van Amsterdam-Noord zijn? Zo spannend dat ik het niet weg kan leggen zonder me af te vragen hoe het verder gaat? Het een ware page-turner is? Een “jammer dat het uit is gevoel”? Dit allemaal en meer.

Levendige personages, humor met een rauw randje en met vette knipoog naar de samenleving, die onbekommerd lijkt te zijn voor de (on)gemakken van de ouderenzorg in Nederland. Hendrik Groen waagt op hoge leeftijd nog enig risico door gewoonte patronen te (proberen) te doorbreken. Nieuwe wegen durft in te slaan en daar met up’s & downs behoorlijk in weet te slagen. Telkens vraag ik mij weer af hoe ik zelf zou reageren als ik deze respectabele leeftijd zou mogen bereiken, ik met de situaties van ouderdom, ziekte en eenzaamheid om zou gaan. Mijzelf telkens afvragend welke boodschap de schrijver mee wil geven aan zijn lezers. Iets in de trend van; “Klagen mag, maar alleen als je breid bent er iets aan te doen. Leef je leven voluit nu je nog gezond bent. Voor je het weet zit je er net zo bij als ons!”

Een echte aanrader.

Om het nieuwe jaar van 2015 goed te beginnen wilde ik een start maken met een activiteit waarbij ik echt een uitdaging met mijzelf wilde aangaan. Het moest iets ‘buiten’ zijn, wat ik zelf of met anderen kan doen en niet te veel mocht kosten. Via een vriend had ik Ilse met Sinterklaas het boekje Running Buddha van Sakyong Mipham kado gedaan. Een Tibetaanse meditatieleraar en enthousiast (marathon)loper. Ilse loopt al enkele maanden, en dit boekje kon haar wellicht wat verdieping geven om met meer Mindfulness naar het (hard)lopen te kijken.

Ik kon het niet laten om de inleiding van het boekje te lezen (en toen helemaal uit!), en zo startte ik in de eerste week van januari vol goede moed aan mijn eerst loop(je) rondom het Wateringseveld. In 20 minuten 2,5 kilometer met een interval van 2 minuten wandelen – 1 minuut hardlopen. etc. Ik kwam bekaf thuis! Tjemig wat een slechte conditie. Maar ja, ik wilde een uitdaging, die heb ik dus gevonden.

Op aanraden van Ilse gebruik ik een starters loopschema met Evy Gruyaert. Via de MP3 speler spreekt Evy met een vriendelijke doch wat TomTom-achtige stem je de moed in om de interval iedere training geleidelijk aan te verhogen met meer hardloopminuten en minder wandelminuten. Zo kom je uiteindelijk na 10 weken uit op 30 minuten aan een stuk hardlopen, ongeveer 5 kilometer. Maar zo ver ben ik dus nog niet.

Tot nu toe kan ik niet zeggen dat ik het heel moeilijk heb gehad. Een aantal keer 5 minuten aan een stuk hardlopen is vooral zwaar voor mijn conditie. De benen willen wel, maar adem! Toch merk ik dat het wekelijks net wat beter gaat en vertrouw erop dat de conditie langzaam aan verder opgebouwd wordt. Qua weer heb ik het wel beter kunnen treffen. ’s Ochtends om 6.10 uur is het eigenlijk te donker, te koud en nog al eens nat geweest buiten. Flinke plensbuien en zelf hagel! Maar ik heb ook al een keer onder een strak blauwe lucht door verse sneeuw gelopen, dan is de koele frisse lucht wel verslavend te noemen, een ‘natural high’.

Sakyong Mipham schrijft vooral over het belang van een natuurlijke lichaamshouding en ademhaling die nodig is om van het hardlopen echt duurlopen te maken. Een sterk lichaam en een conditie als een paard maakt je misschien een heel snelle loper, maar dit is niet het enige wat je een goede loper maakt, een die met plezier kan lopen. Met werkelijke aandacht te lopen geeft je de mogelijkheid om een sport te beoefenen die goed is voor de conditie van zowel lichaam als geest.

In het boekje van Running Buddha wordt ook gesproken dat het nodig is jezelf af en toe een grote uitdaging te geven. Een die moeilijk maar niet onhaalbaar is. Dat heb ik met hardlopen wel gevonden. Of ik ook werkelijk aan de start van een race kom te staan weet ik nog niet. Eerst maar eens zien of ik de 10 weken van Evy uit kan lopen. To be continued!