Categorie: boek recensie

Hoe spannend kan een dagboek van een 83 jarige bejaarde man in een verzorgingstehuis van Amsterdam-Noord zijn? Zo spannend dat ik het niet weg kan leggen zonder me af te vragen hoe het verder gaat? Het een ware page-turner is? Een “jammer dat het uit is gevoel”? Dit allemaal en meer.

Levendige personages, humor met een rauw randje en met vette knipoog naar de samenleving, die onbekommerd lijkt te zijn voor de (on)gemakken van de ouderenzorg in Nederland. Hendrik Groen waagt op hoge leeftijd nog enig risico door gewoonte patronen te (proberen) te doorbreken. Nieuwe wegen durft in te slaan en daar met up’s & downs behoorlijk in weet te slagen. Telkens vraag ik mij weer af hoe ik zelf zou reageren als ik deze respectabele leeftijd zou mogen bereiken, ik met de situaties van ouderdom, ziekte en eenzaamheid om zou gaan. Mijzelf telkens afvragend welke boodschap de schrijver mee wil geven aan zijn lezers. Iets in de trend van; “Klagen mag, maar alleen als je breid bent er iets aan te doen. Leef je leven voluit nu je nog gezond bent. Voor je het weet zit je er net zo bij als ons!”

Een echte aanrader.

 

Om het nieuwe jaar van 2015 goed te beginnen wilde ik een start maken met een activiteit waarbij ik echt een uitdaging met mijzelf wilde aangaan. Het moest iets ‘buiten’ zijn, wat ik zelf of met anderen kan doen en niet te veel mocht kosten. Via een vriend had ik Ilse met Sinterklaas het boekje Running Buddha van Sakyong Mipham kado gedaan. Een Tibetaanse meditatieleraar en enthousiast (marathon)loper. Ilse loopt al enkele maanden, en dit boekje kon haar wellicht wat verdieping geven om met meer Mindfulness naar het (hard)lopen te kijken.

Ik kon het niet laten om de inleiding van het boekje te lezen (en toen helemaal uit!), en zo startte ik in de eerste week van januari vol goede moed aan mijn eerst loop(je) rondom het Wateringseveld. In 20 minuten 2,5 kilometer met een interval van 2 minuten wandelen – 1 minuut hardlopen. etc. Ik kwam bekaf thuis! Tjemig wat een slechte conditie. Maar ja, ik wilde een uitdaging, die heb ik dus gevonden.

Op aanraden van Ilse gebruik ik een starters loopschema met Evy Gruyaert. Via de MP3 speler spreekt Evy met een vriendelijke doch wat TomTom-achtige stem je de moed in om de interval iedere training geleidelijk aan te verhogen met meer hardloopminuten en minder wandelminuten. Zo kom je uiteindelijk na 10 weken uit op 30 minuten aan een stuk hardlopen, ongeveer 5 kilometer. Maar zo ver ben ik dus nog niet.

Tot nu toe kan ik niet zeggen dat ik het heel moeilijk heb gehad. Een aantal keer 5 minuten aan een stuk hardlopen is vooral zwaar voor mijn conditie. De benen willen wel, maar adem! Toch merk ik dat het wekelijks net wat beter gaat en vertrouw erop dat de conditie langzaam aan verder opgebouwd wordt. Qua weer heb ik het wel beter kunnen treffen. ’s Ochtends om 6.10 uur is het eigenlijk te donker, te koud en nog al eens nat geweest buiten. Flinke plensbuien en zelf hagel! Maar ik heb ook al een keer onder een strak blauwe lucht door verse sneeuw gelopen, dan is de koele frisse lucht wel verslavend te noemen, een ‘natural high’.

Sakyong Mipham schrijft vooral over het belang van een natuurlijke lichaamshouding en ademhaling die nodig is om van het hardlopen echt duurlopen te maken. Een sterk lichaam en een conditie als een paard maakt je misschien een heel snelle loper, maar dit is niet het enige wat je een goede loper maakt, een die met plezier kan lopen. Met werkelijke aandacht te lopen geeft je de mogelijkheid om een sport te beoefenen die goed is voor de conditie van zowel lichaam als geest.

In het boekje van Running Buddha wordt ook gesproken dat het nodig is jezelf af en toe een grote uitdaging te geven. Een die moeilijk maar niet onhaalbaar is. Dat heb ik met hardlopen wel gevonden. Of ik ook werkelijk aan de start van een race kom te staan weet ik nog niet. Eerst maar eens zien of ik de 10 weken van Evy uit kan lopen. To be continued!

Writersblock is het misschien wel het ergste wat een schrijver kan overkomen. En dat is precies waar hoofdpersoon Marcus Goldman last van heeft. Na het schrijven van een zeer succesvol debuutroman, dat met miljoenen exemplaren over de Amerikaanse toonbanken ging, heeft hij de afgelopen 2 jaar geen regel op papier gekregen. Hij besluit zijn universitair docent, wereldberoemd schrijver Harry Quebert, op te zoeken in het provinciale stadje Aurora, om te zien of hij hem weer op weg kan helpen om een vervolg te geven aan zijn carrière.  Harry geeft aan dat het alleen maar tussen de oren zit en dat Marcus gewoon moet gaan beginnen aan een verhaal op papier te zetten en er niet te veel van moet verwachten. Daarbij komt nog kijken dat er een media-geile uitgever in de nek van Marcus hijgt en dreigt met een miljoenen schadeclaim als hij niet snel een boek uitbrengt.

Niet veel later blijkt dat Marcus niet de enige is met problemen. In de tuin van Harry Quebert wordt het lichaam van een 15-jarig meisje gevonden dat al 30 jaar wordt vermist. Als in het graf tevens het originele manuscript wordt gevonden van het boek dat Harry wereldberoemd heeft gemaakt zit hij diep in de problemen. Marcus heeft nu een verhaal om te schrijven, maar het verhaal raakt hem zo persoonlijk dat het hem niet lukt om feiten en onwaarheden te onderscheiden. Terwijl Marcus in het slaperige stadje Aurora de zgn honden begint wakker te maken met vragen over vroeger komen er bedreigingen aan zijn adres. Er is iemand die wil dat deze geschiedenis niet boven water komt. Waarheidsgetrouw graaft Marcus dieper en dieper, confronteert bewoners met leugens over hun verleden en rukt maskers van schijnheiligheid en angsten weg die jaren zijn gedragen.

De personages van Joel Dicker in het boek De waarheid over de zaak Harry Quebert schitteren door de herkenbaarheid van menselijke (grootheid)waanzin, bescherming van status (quo) en de liefde (met een ruw randje). Geen thriller die je op je tong laat bijten van spanning, maar wel een boek dat de feiten van alledaagse problemen voor je neus duwt en tot het einde laat nadenken over het hoe, wat, wie, en waarom. Heerlijk!

Als 12-jarige jongen maakt Theodore een groots trauma mee. Bij een bomexplosie  komt zijn moeder om het leven in het Modern Art Museum in New York. Hij ontsnapt de dood door uit het museum te ´ontsnappen´ met een schilderij van onschatbare waarde. Nadat hij enkele weken bij een up-state pleeggezin in NY zijn leventje weer zo goed als kwaad probeert op te pakken verschijnt zijn weggelopen, zwaar verslaafde, vader om hem mee te nemen naar een nieuw leven in Las Vegas. Hier ontmoet hij Boris, een puber die in de Oekraïne is opgegroeid maar sinds hij kan herinneren de gehele wereld over reist achter zijn vader aan die mijnwerker is. De hechte vriendschap die tussen Theodore en Boris ontstaat is van diepe rouw, verdriet en  wan/vertrouwen. Als Theodore na 2 jaar Las Vegas ontvlucht heeft hij nog steeds het schilderij bij zich. Ze blijven door het gehele verhaal heen met elkaar verbonden, ook als zijn leven hierdoor recht op een desastreus einde af gaat.

Dona Tartt beschrijft met haar boek dat de invloed van ouders op het leven van hun kind(eren) een diepe impressie maakt. Het kind het als zijn taak ziet om de pijn en ellende van zijn ouders te dragen. Een imprint die net zo sterk is als het verloren, wereldberoemde, schilderij Het Puttertje. Van een van Nederlands Oude meesters, Carel Fabritius (Delft 1622).

Theodore draagt het schilderij (en de pijn) als een groot geheim met zich mee door zijn verdere leven. Hechten en autonomie zijn thema´s die in dit verhaal diepere betekenis krijgen. Al had de schrijfster in sommige stukken van het boek wat vlotter en compacter mogen schrijven heeft het verhaal mij opgepakt en niet meer losgelaten.

De schrijfstijl van Wieringa neemt je mee naar een intense en soms zelfs gruwelijke plek op aarde in de 21e eeuw.

Beg is politiecommissaris in een vergeten uithoek van oud-Sovjet-Unie. Geconfronteerd met misdaad, corruptie en verwaarlozing knopt hij de touwtjes van de Wet zo goed als kwaad kan aan elkaar. Niet ver bij hem vandaan dwaalt een groep vluchtelingen als spoken over de steppe van de Oeral, nog steeds opzoek naar een nieuw leven in het beloofde land. De fysieke ontberingen die de groep voor weken, zelf maanden moet weerstaan is te vergelijken met de omstandigheden van Joden in concentratiekampen tijdens de tweede wereldoorlog. De psychische ontberingen zijn nauwelijks te bevatten. Dat de samenloop in het leven van Beg en deze groep ‘levende doden’ uiteindelijk tot verlossing leidt kan alleen door een briljant schrijver worden verenigd.

Het thema; ‘Verduren van wat groter is als ons’, wordt in Dit zijn de namen, prachtig beschreven.

A long walk to freedom begint met de de geboorte van een dorpsjongen in de Transkei. Hij hoed koeien voor zijn vader in het open veld, drink melk zo van de uier en speelt het liefst uren met zijn vriendjes de rivier. Dat dit verhaal uiteindelijk leid tot een levenslange ‘struggle’ voor vrijheid is vele bekend. De weg die hij hiervoor af heeft moeten leggen beschrijft hij in dit boek heel precies en met veel humor. Juist deze dosis humor heeft me ertoe gezet het, dik 700 pagina’s tellende boekwerk, te doorgronden. Het eindigde dat ik zat te huilen om 7.30uur ’s ochtends in de trein naar mijn werk. Dat hij na 6 jaar gerechtshof, 3 jaar ondergronds leven, 27 jaar in gevangenschap en een leven lang discriminatie eindelijk als een persoon met vrijheid van meningsuiting de gevangenispoort kan verlaten voelt als of er een grotere macht aan ten grondslag ligt. Toch zijn het juist woorden als menselijkheid en compassie die mij na het lezen van het boek bijblijven. De menselijkheid, compassie en zijn grote kennis van communicatie zijn zeer belangrijk geweest voor het laten slagen van de ontmanteling van Apartheid in Zuid-Afrika en een inspiratie voor de rest van de wereld.