Freewheeling

“Papa, wil je mijn wieltjes eraf halen?”

Dit is wat Kaya, mijn dochter van 3, vraagt terwijl ik mijn fiets uit de garage probeer te halen. We moeten naar school en ik zeg dat we straks de zijwieltjes van haar fiets er af zullen halen. Als we terug zijn van school komt Kaya opnieuw met haar fietsje aanzetten. Met een steeksleutel haal ik de zijwielen eraf, Kaya zet af en begint flink te trappen. En nu doorzetten, maar nee, al na 10 meter staan we stil langs de stoep. “Kom op meid!” roep ik. Ze kijkt me even aan, dan gaat haar neusje weer recht vooruit, en zet weer af. Nu gaat het beter, zolang ik achter haar aan blijf rennen gaat ze door met trappen.

Een grote lach verschijnt; “IK KAN HET!” straalt van haar gezicht.

We oefenen nog even door, zelfs een paar keer door de hele straat. De kleine benen worden moe. “Papa, mag ik nu wat fruit eten? En daarna ook nog een snoepje……?” zegt Kaya met een zoet stemmetje. “Tuurlijk meisje” is het enige wat ik er uit krijgt. Ik geniet om zo dicht bij mijn kinderen te kunnen zijn. “Nu kan het nog” is wat ik van mensen om mij heen te horen krijg. Is dat wellicht de reden dat ik het soms lastig vind dat mijn kleine(ste) meid zo snel opgroeit?!

En dan nog de foto. Hoe maak je een foto van een meisje dat voor de eerste keer zonder zijwieltjes gaat fietsen. Na het leren lopen/zwemmen/springen is dit ook een flinke overwinning in/van het jonge kind. Zwart-Wit 1X1 formaat is voor mij de juiste keuze.

Sony A57 – Carl Zeiss – 24mm  –  f/4  –  1/320