Selfie

Op het internet is een “Selfie” niet meer weg te denken. Een momentopname die in hoogsteigen persoon wordt vast gelegd.

Wikipedia heeft er het volgende over geschreven: “A selfie is a type of self-portrait photograph, typically taken with a hand-held digital camera or camera phone. They are often casual, are typically taken either with a camera held at arm’s length or in a mirror, and typically include either only the photographer or the photographer and as many people as can be in focus. In August 2013 the Guardian produced a film series titled: Thinkfluencer exploring selfie exposure in the UK. Denoting a pathological condition: Selfieism.”

Kan het waar zijn dat er een sterke betekenis ligt in onze drijfveren om selfies te maken. Welke verlangens roepen mij ertoe op om een Selfie te nemen. Delen met familie en vrienden is wat mij direct te binnen schiet. Zijn dit de enige met wie ik dit deel? Ook met collega’s of netwerk deel ik een Selfie in een “what’s app” groep. Wat is het toch dat ik mijn eigen gezicht op het scherm van de ander wil delen? De reacties zijn vaak positief en roepen op tot “meer”! Met  Yayin Coaching ben ik ook bezig met mijn ‘gezicht’ op allerlei manieren te laten zien. Een ieder beginnend ondernemer lijkt niet om de digitale netwerken heen te kunnen.

Als iemand op dit moment 1 cent zou verdienen aan alle Selfies die in geheel 2014 op het internet geplaatst worden verwacht ik dat dit heel mooi bedrag oplevert om lange tijd met vakantie te gaan, kunnen er ook nog een paar Selfies geplaatst worden vanuit exotische oorden.

Mijn Selfie is er een van vorige week tijdens een afscheid receptie van een collega. Even een sfeertje maken door met alle collega’s in een pinguïn pak te verschijnen. Ik kan het dan ook niet laten om een Selfie te knippen. (-:

pinguin selfie
Selfie

Sony A57 – Carl Zeiss – 24mm  –  f/2.8

Maandag, vaderdag

Maandag is mijn vader-dag. Al sinds de geboorte van mijn oudste dochter werk ik full-time in 4 dagen. (Nou ja, als je 36 uur per week full-time mag noemen, in ambtenarenland in ieder geval wel.)

Het is juist mijn vaderdag die mij het meeste herinnerd aan de jaren dat ik rond de wereld zwierf als avonturier. Waar ik mijn agenda alleen bijhield om te weten welke dag ik leefde, afspraken werden er niet in gemaakt! ’s Ochtends na het op staan was er maar 1 ding dat MOEST; ontbijten. De overige invulling van de dag was open, letterlijk. Geen verantwoording naar werk, huis en andere (sociale) verplichtingen (alleen opletten dat ik mijn verblijfsvergunning niet liet verlopen). Nemen wat er komt, wat niet bevalt laten voor wat het is en doorgaan met wat wel bevalt. Is dat luiheid? Wellicht, toch heb naar mijn gevoel in deze jaren veel voor elkaar gekregen.

Nu is de maandag mijn enige dag dat ik geen agenda heb en ik dit wellicht als de meest nuttige dag van de week beschouw. Ik wil mijn kinderen graag meegeven dat je ook zonder strakke agenda/planning veel kunt doen en leren. Dat je voldoening kunt voelen zonder voor opgezette doelen. Dat een dag niet verloren is als je niet weet hoe je deze gaat invullen. Dat er zoveel moois op je ligt te wachten als je de tijd hebt en neemt om er naar te kijken. Het is niet dat je opzoek moet naar dat moois, het komt op je pad. In plaats van dat ‘het’ in de weg ligt van je volgende afspraak/doel/streven of ander agendapunt, stop je en neem je de tijd om het te bekijken, te beleven, te betasten of te bewonderen. Feitelijk betekend dat ik de kinderen mee het huis uit lok met een opmerking als, “Kom, we gaan wat leuks doen”. “Wat dan?”, is steevast hun antwoord (leren ze dat op school?).  “Is er ooit iets niet gekomen?”, is wat mij betreft het juiste antwoord/vraag op hun vraag. En als ik hun kleine gezichtjes zie oplichten als ze naar me toekomen met hun nieuw verworven schatten van grassprieten, steentjes, snoep-wikkels of andere waardeloze spulletjes, of vol enthousiasme een nieuw ‘gevonden’ buurt-speeltuintje beklauteren slaat mijn hart net wat sneller.

Natuurlijk ga ik op vaderdag op en neer naar school, moeten er boodschappen gedaan worden, eten klaar gemaakt en het huis aan kant gehouden worden. Het echte luie leven van een wereld-zwerver is er wel een beetje af, iemand moet het voorbeeld geven!

vader en dochter

Sony A57 – Carl Zeiss – 24mm  –  f/5,6

Freewheeling

“Papa, wil je mijn wieltjes eraf halen?”

Dit is wat Kaya, mijn dochter van 3, vraagt terwijl ik mijn fiets uit de garage probeer te halen. We moeten naar school en ik zeg dat we straks de zijwieltjes van haar fiets er af zullen halen. Als we terug zijn van school komt Kaya opnieuw met haar fietsje aanzetten. Met een steeksleutel haal ik de zijwielen eraf, Kaya zet af en begint flink te trappen. En nu doorzetten, maar nee, al na 10 meter staan we stil langs de stoep. “Kom op meid!” roep ik. Ze kijkt me even aan, dan gaat haar neusje weer recht vooruit, en zet weer af. Nu gaat het beter, zolang ik achter haar aan blijf rennen gaat ze door met trappen.

Een grote lach verschijnt; “IK KAN HET!” straalt van haar gezicht.

We oefenen nog even door, zelfs een paar keer door de hele straat. De kleine benen worden moe. “Papa, mag ik nu wat fruit eten? En daarna ook nog een snoepje……?” zegt Kaya met een zoet stemmetje. “Tuurlijk meisje” is het enige wat ik er uit krijgt. Ik geniet om zo dicht bij mijn kinderen te kunnen zijn. “Nu kan het nog” is wat ik van mensen om mij heen te horen krijg. Is dat wellicht de reden dat ik het soms lastig vind dat mijn kleine(ste) meid zo snel opgroeit?!

DSC03595-bewerkt copy

En dan nog de foto. Hoe maak je een foto van een meisje dat voor de eerste keer zonder zijwieltjes gaat fietsen. Na het leren lopen/zwemmen/springen is dit ook een flinke overwinning in/van het jonge kind. Zwart-Wit 1X1 formaat is voor mij de juiste keuze.

Sony A57 – Carl Zeiss – 24mm  –  f/4  –  1/320